MALINOWE KWIATY MALWY

        Nastał piątek – dzień zawodów. Dzwoni budzik, raz, drugi raz i kolejny… ledwo udało nam się wstać. Była 5 rano, czyli w Polsce 2 w nocy. Nie obudziło nas tego dnia słońce. Zjadłyśmy ‘coś na szybko’ i wsiadłyśmy do taksówki. Dojeżdżając na miejsce byłam załamana, ale nie ilością ludzi i zamieszaniem, lecz tym, że na dworze było kompletnie ciemno. Jako, że jestem ratownikiem wodnym, przechodziły mi przez głowę straszne scenariusze, związane z pierwsza częścią triathlonu – pływaniem. Nie dość, że ciemno to jeszcze fale były bardzo wysokie. Asi oczywiście nic nie powiedziałam, czekałam na nią spokojnie przed strefą zmian. Mimo, że trwało to dość długo, byłam wytrwała. Przyszła i udałyśmy się na start, który znajdował się za Jumeriah Beach Hotel. O 6.30 nadal było ciemno. Dopiero 15 minut przed startem, który był o godzinie 7.00, zaczęło robić się jaśniej. Odetchnęłam. O godzinie 7.00 wystartowali zawodnicy pro, a zaraz po nich amatorzy.

      Widzę moją koleżankę, cieszę się niezmiernie! Postanowiłam nagrać start Aśki, aczkolwiek wówczas głośno zaczęłam krzyczeć i ją dopingować, a kamerę skierowałam przypadkowo w drugą stronę. Zatem nie do końca mi wyszło to całe nagrywanie. No trudno. Zaczęłam sobie w głowie planować dzisiejszy dzień, wiedziałam że po wyjściu z wody będę miała około 2,5h dla siebie…. Nagle słyszę głos: Maaalwinaa!!! Rozglądam się, ale nikogo nie widzę. Wtem moim oczom ukazała się znana mi postać. Była to Dorota – żona jednego z triathlonistów. Wówczas już wiedziałam, że ten dzień spędzimy razem. Rozmawiając i śmiejąc się, szybkim krokiem poszłyśmy kibicować Asi i Mieszkowi (mężowi Doroty). Udało nam się ich wychwycić podczas wsiadania na rower. Zaczęłyśmy głośno krzyczeć i dopingować naszych Polaków. Oni pojechali, a my poszłyśmy zwiedzać Miracle Garden. Miałyśmy dokładnie wyliczony czas, ok. 2.20h. Mogłyśmy pobyć gdzie tylko chcemy ;). Wróciłyśmy około godziny 10.10. Po drodze zdążyłyśmy zaatakować grupę Japończyków, którzy jak gdyby nigdy nic, przeszli sobie przez trasę rowerową. Rowerzysta w ostatniej chwili wyhamował, ale oczywiście był stratny czasowo.  Stoimy i czekamy na naszych zawodników. „Jest” – krzyczy Dorota i woła: „Aśka dawaj.” Po chwili pojawił się jej mąż, również dosadnie został przez nas przywitany. Uff udało się ich złapać. Znowu mamy czas dla siebie. Udałyśmy się więc na zakupy oraz na obiad. Tutaj również dobrze obliczyłyśmy czas wbiegania na metę naszych triathlonistów! Aśka wbiegła pierwsza, a tuż za nią Mieszko. Krzyczałyśmy i skakałyśmy coraz wyżej. Jak później się okazało, mąż Doroty w ogóle nas nie słyszał… . 

Share this...

Facebook

Google+

email

Pinterest